Zaterdag 04 september, 23u08. Nadat mijn moeder voor de zesde keer komt zeggen dat het eten nu echt wel gereed is, loop ik snel naar binnen. Mijn (schoon)broers en dito zussen, die de voorbije dagen hebben bewezen dat het ombouwen van een Landrover een prima familie-activiteit kan zijn, zitten wat verweesd aan tafel. Wat een gezellige avond en laatste avondmaal had moeten worden, zal beperkt worden tot het innemen van hoogst noodzakelijke voedsel om vervolgens zo snel mogelijk te kunnen verder werken aan de laatste (elektrische) aanpassingen van de auto. Alle voorbereidingstijd ten spijt, is er op het einde nu eenmaal steevast meer werk dan tijd. Vijftien minuten later, liggen we al opnieuw onder de auto. Van mijn persoonlijke bagage, is op dat moment nog geen halve onderbroek ingepakt. En dat terwijl we over minder dan 10u zouden moeten vertrekken aan de kerk van Schiplaken.

Zondag 05 september, 02u17. Ik vraag mijn broer om snel nog wat muziek te kopiëren naar mijn gloednieuwe externe harde schijf. Eerder had ik al meer dan 100 gigabyte aan documenten en gps-software naar dit schijfje gekopieerd, zodat ik zeker alles bij had voor mijn verblijf van negen maanden in Afrika. Twee minuten later staat plotseling half de familie rond de laptop van mijn broer. De stilte spreekt boekdelen. Murphy is in het spel: het gloednieuw schijfje is zonet gecrashed. Weg documenten. Weg gps-software. Weg muziek.

Zondag 05 september 03u49. Alle nachtwerk van de voorbije dagen begint zijn tol te eisen. Nadenken wordt moeilijk. Op algemeen verzoek, wordt beslist er een puntje achter te zetten. Maar mijn schoonbroer heeft er een goed oog in. Alles komt in orde. Morgenvroeg nog een uur of twee werk en dan zouden alle elektrische aanpassingen (tweede accu, scheidingsdiode, verstralers vooraan, verstralers achteraan, binnenverlichting, 12V-omvormer, extra sigaretten-aansteker en 12V-frigo) prima moeten werken. Snel nog een crash-course over het inladen van gps-kaarten en ik kan gaan slapen. Mijn klok zegt: 04u29. Gelukkig ben ik te moe om te beseffen dat het een korte nacht wordt.

Zondag 05 september, 07u30. Één biep van de wekker later, schiet ik wakker. Snel een douch’ke nemen. Met warm water, misschien wel de laatste in 9 maanden?

Zondag 05 september, 09u02. Alle elektrische kabels en zekeringen zijn aangesloten. Tijd voor de finale test, want over 28 minuten moet ik vertrekken richting Schiplaken. Mijn schoonbroer draait de sleutel om van het contact. En dan: niks. Helemaal niks. Geen prrrrt, geen knal, niks. Zelfs met drie uur slaap besef ik: zo kunnen we niet vertrekken. Buurman Benny wordt er bijgeroepen. 45 minuten en menig multi-meter-test later, zijn we geen stap dichter bij het vertrek. Alles is aangesloten zoals op het schema van de scheidingsdiode staat vermeld, en toch: niks. Er wordt getelefoneerd met Schiplaken. Of ze de mensen die klaar staan om ons uit te zwaaien, wat aan het lijntje kunnen houden. Het vertrekuur wordt met onbepaalde duur uitgesteld. Ondertussen wordt nog steeds met een man of vijf verder gewerkt.

Zondag 05 september, 12u28. De wanhoop nabij wordt er een collega mechanieker van buurman Benny bijgehaald. Uiteindelijk blijkt dat de bestaande technische schakeling tussen de alternator van onze Landrover en de positieve pool van ons scheidingsdiode, anders in elkaar zit dan bij een standaard auto. Het probleem valt alleen op te lossen door een extra kabel te trekken tussen de alternator en het scheidingsdiode. Alleen: zo’n dikke kabel hebben we niet meer. En bovendien is het zondagmiddag. Alle winkels zijn dus dicht. Even wordt overwogen om onze reserve startkabels door te knippen en deze kabels te gebruiken. Enig meetwerk later, blijken deze echter niet lang genoeg. Dan toch maar naar de Brico aan het Gouden Kruispunt in Tielt-Winge op zoek naar een kabel van 6mm². Meer dan een uur later, zijn mijn twee broers terug. Mét kabel. Zouden we dan tóch nog kunnen vertrekken vandaag?

Zondag 05 september, 19u19. Het onmogelijke is gelukt. Alles is aangesloten én werkt. Ondertussen is niet alleen de hele delegatie uit Schiplaken bij mij thuis gearriveerd, maar ook Francis is met zijn bagage tot in Bierbeek geraakt. In een mum van tijd worden de laatste spullen ingepakt. Tijd voor afscheid. Met de nodige tranen zeggen we vaarwel. De achterblijvers hebben ongelijk, zoals altijd. Maar we beloven hen mee te nemen in ons hart. En dan: sleutel omdraaien en weg ermee. Tanzania, here we come!

Zondag 05 september, 23u23. Aangekomen op onze eerste tussenstop (een vakantiehuisje van mijn tante in de Ardennen), doen we een aangename ontdekking: twee kleine flesjes Amarula in mijn rugzak. Te moe om te raden wie deze erin heeft gestopt, beslissen we unaniem en zonder nadenken om te klinken op de goeie afloop. Hooguit 15 minuten later liggen we in ons bed. We zijn vertrokken, there is no way back. Heerlijk.

Maandag 06 september, 23u41. Na een lange dag rijden, verliest de motor plotseling aan kracht. Francis schakelt terug van 5de naar 4de versnelling. Het zal hier wel bergop zijn, zeker? Net op het moment dat ik lichtjes aan het indommelen ben, schiet ik terug wakker door het gepruttel van de motor. Met zijn laatste adem, zetten we de auto nog net op de pechstrook. Ik vraag aan Francis, hoever het dieselpeil staat.
“Net in het rood,” antwoordt hij.
- “En de dagteller?”
“645 km op de kop”.
- “Dan vrees ik dat we net zonder diesel zijn gereden”, antwoord ik hem.
Gelukkig hebben we in Luxemburg al onze jerrycans gevuld. Gewapend met een fluovestje kruip ik op het dak van onze auto terwijl enkele Duitsers het nodig vinden om tegen 200km/u voorbij te vliegen. In no time kappen we 20 liter diesel in onze tank. Ondertussen vraag ik mij alvast af waarom we geen auto-bijstandsverzekering hebben afgesloten. Met een kloppend hart, kruip ik achter het stuur om te zien of de motor opnieuw start. En dan…ojawel. Zonder probleem begint de motor opnieuw te draaien. Les 01: het is en blijft een Landrover. Vertrouwen op de wijzertjes van het dashboard is als geloven in Sinterklaas. We beslissen om zo snel mogelijk de autosnelweg te verlaten en wat te gaan rusten. So far, so good.

Dinsdag 07 september, 18u16. Aangekomen in Wenen, beslissen we een poging te ondernemen om enkele vrienden van Francis op te zoeken. Een eerste telefoonpoging blijft onbeantwoord. Dan maar gaan bellen aan de deur. Nadat we ons een weg gebaand hebben door de Weense drukte, staan we voor een appartementencomplex waartegen de Luchtbal in Antwerpen niks is. Helaas: ook hier geen antwoord. Ter compensatie van ons gemist bezoek, kiezen we ervoor om pizza te gaan eten bij een Weense Italiaan. Ook niet slecht!

Woensdag 08 september, 13u02. In een nieuwe poging om bekend volk tegen te komen, hebben we in Budapest afgesproken met Julie, een vriendin van mij. Met succes deze keer. Ook al werd het een blitzontmoeting van exact 12 minuten (net de tijd om samen naar de bushalte te lopen, de overschot van hun Hongaars klein geld op te eisen en een gouden tip te krijgen voor een geweldig cafeetje), was het een blij weerzien. Even later zitten we in Szimpla, bij uitstek en zonder enige twijfel het vreemdste café dat we tijdens onze reis zullen tegenkomen. Neem café “De Werf” in Leuven, vermenigvuldig dit met 12, combineer met een voormalig krakerspand, denk daar een halve kringloopwinkel bij en je krijgt min of meer het café waarin we terechtgekomen zijn. In elk geval: wie ooit in Budapest komt, zéker langsgaan!

Woensdag 08 september, 17u34. Terwijl ik samen met Francis van een Hongaarse goulash geniet, krijg ik telefoon van Herman. Hij had vernomen dat we onderweg waren van Boedapast naar Servië en stelde voor om bij zijn neef in Szeged te overnachten. We beslissen deze kans niet te laten liggen, aangezien we 3 dagen en nul douchebeurten later, misschien wel toe zijn aan wat opfrissing. Uiteindelijk kost het ons meer dan drie kwartier om in een dorp van een spreekwoordelijke scheet groot het boerderij’tje van Lukas en Sofie terug te vinden. De verstralers komen voor de eerste keer écht van pas. Maar we worden door onze landgenoten bijzonder warm onthaald met Hongaarse Slivovitsj, salami en Belgische bieren. Het wordt een onverwacht fijne avond die we niet snel zullen vergeten. Bovendien werd ons op het einde van de avond ook nog eens een warm logeerbed voorgeschoteld. Gezien de niet te onderschatten meerwaarde ten opzichte van onze zelfopblazende, flinterdunne matrasjes, beslissen we om rijkelijk uit te slapen tot 8u30. Na een heerlijke douche en ontbijt, zetten we koers richting Servië.

Vrijdag 09 september, 8u43. Na een donkere nacht tussen de velden, worden we gewekt door een oud Servisch boertje dat met zijn aftandse tractor komt voorbij getuft. Geïnteresseerd stopt hij even om te kijken welke auto er zich te midden van zijn moestuintje heeft geparkeerd. Al snel wordt duidelijk dat we geen half woord gemeenschappelijke taal bezitten. Dan maar met gebaren. Belgium, Tanzania, driving. Lachend gebaart de man dat we even moeten wachten. Hij loopt naar zijn tractor en komt terug met een flesje Cola. “Rakia”, mompelt hij, terwijl hij onze richting uitwijst. Voor we het goed en wel beseffen, heeft hij onze bekers gevuld. Op onze nuchtere maag kappen we op Servische wijze het destillaat van 42 tot 45° naar binnen. Een mens zijn ogen zouden voor minder snel open gaan. Wat later komt ook nog een andere boer kijken wat er gaande is. Terwijl we onze vuile auto als schoolbord gebruiken, krijgen we van deze laatste ook nog een paprika of zeven toegestopt. Verder dan “Goodbye”  en “Thankyouthankyou” zijn we niet geraakt, maar we hadden alvast wel het gevoel twee Servische vrienden bij te hebben voor het leven. Hoera!

Vrijdag 09 september, 19u01. Of beter: 20u01, de eerste moeilijke grenspost is een feit: Bulgarije-Turkije. Gelukkig zijn er op zo’n momenten nog gsm’s die een mens vertellen dat de klok aan de grens plotseling een uur verandert. Het mag dan nog slechts een voorsmaakje zijn van hetgeen ons nog te wachten staat, uiteindelijk kostte het ons toch meer dan een uur om alle papier- en douanewerk te regelen. Vijf kilometer voorbij de grens zetten we ons opnieuw tussen de velden. Benieuwd of de Turkse boeren ons ook zullen wekken met Rakia.

Zaterdag 10 september, 02u24. Plotseling schiet ik wakker door het geronk van een auto vlak langs de onze.
“Francis, er staat volk langs onze auto!”.
- “Oh, jah…da’s niks. Die kijken gewoon maar wat.”
“Francis, één van die mannen loopt rond met een kalashnikov”.
- “Oei.”
Geen twee seconden later, klopt één van de mannen op de deur. Vanuit onze slaapzak, klikken we de deur uit het slot. Mijn hart bonst tot in de keel.
“We, military. Forbidden to sleep here. You move.”
Ik besef dat er niet veel tijd en ruimte is voor getreuzel en trek snel een broek aan. De militairen verschieten duidelijk wanneer ik samen met een oudere man en dus zonder vrouw uit de auto kruip. Ze glimlachen even en excuseren zich voor het feit dat ze ons hebben wakker gemaakt. In gebrekkig Engels, maakt één van de drie duidelijk dat ze ’s nachts moeten patrouilleren in deze zone. Met lichte tegenzin, pakken we snel alles in. Vooraleer we terugrijden naar de grote weg, zeg ik nog even dat het voor hen nu wel echt tijd is om te gaan slapen. Opnieuw lachen ze even en schudden ons de hand. Welcome to Turkey.
We zetten ons aan de kant op de eerste de beste parkeerstrook langs de weg en kruipen opnieuw in de slaapzak.

Zaterdag 10 september, 09u47. Opnieuw word ik wakker door het geronk van een auto. Of beter: van een tractor.  Vlak achter onze Landrover staat een tractor twee karren asfaltkiezels uit te kappen. Nog voor ik helemaal wakker ben, staat de tractor al naast onze auto. Blijkbaar is het de gewoonte om op zaterdagmorgen even een nieuwe laag asfalt aan te brengen op de parkeerstroken langs deze weg. Alweer is het een kwestie van snel uit de veren te zijn. Zonder kleren, schoenen of contactlenzen kruip ik achter het stuur en zet onze Defender 50 meter verder. Aan entertainment in Turkije geen gebrek, aan nachtrust daarentegen…

Zaterdag 10 september 17u26. Gezien de beperkte rust van de voorbije nacht, beslissen we om vandaag op tijd een slaapplaats op te zoeken. In een poging om aan de Turkse militairen, wegenwerkers en boeren te ontsnappen, rijden we helemaal de berg omhoog. We brengen nog wat auto-zaken in orde, stippelen een route uit voor Turkije, filteren 30 liter water en koken ons avondeten.
Ondertussen is het 23u58. Er staat een stevige wind, maar het uitzicht is eindeloos. Van op het zitbankje met tafel in onze auto, kijken we recht in de richting van de zee. Vanaf onze auto loopt het lichthellend landschap naar beneden alwaar het over gaat in een ontelbare zee van lichtpuntjes. Als we nu nog niet goed slapen, weet ik het ook niet meer.

Morgen rijden we verder door naar Istanbul om van daaruit in vier dagen naar de Syrische grens te rijden…Wordt vervolgd!